Van Perth naar Adelaide

Nadat we eerst onze spullen hebben afgeleverd bij ons appartementje in Perth, leveren we de camper in. Fijn, even wat meer ruimte, een grote badkamer en een wasmachine bij de hand. Niks te klagen. Het is ook leuk om weer eens in een stad te zijn. Wel nieuw voor ons in Australië tot nu toe: het regent en het is fris. We kunnen onze windjacks uit de kast halen. We zitten in ‘North bridge’, een levendige buurt met veel leuke Aziatische restaurantjes en we vermaken ons hier prima. 

Na een paar dagen in Perth en buurstad Fremantle halen we onze nieuwe camper op en we zijn er blij mee. Hij is net iets nieuwer en ruimer dan de vorige, dus perfect voor de komende weken. We vertrekken en ons eerste doel is het wijngebied rond Margaret River. We rijden eerst via Cape Naturaliste naar het meest Zuid-Westelijke puntje van Australië, Cape Leeuwin, genoemd naar het Nederlandse schip dat hier in 1622 voorbij kwam. We overnachten o.a. in Yallingup, een surfspot, en we kijken onze ogen uit naar de megahoge golven en kunsten van de surfers. De omgeving verandert na Perth en in het zuiden meteen: veel groen, (oer)bossen en kleur: alles staat in bloei. 

Een mooie overnachtingsplek tijdens het eerste stuk van de route is ‘Jarvis Estate’, een wijngaard midden in het Margaret River-gebied. Ze stellen op hun terrein 6 kampeerplaatsen beschikbaar en we kunnen er nog terecht. Het landgoed is groot en van de eigenaresse Jackie mogen we zelf een plek zoeken. We zetten de camper aan de rand van de wijngaard tegen een rij bomen aan en voelen ons de koning te rijk. We weten dat er nog 5 andere campers zijn ergens aan de andere kant van het landgoed, maar het voelt alsof we de enigen zijn. Er komt ‘s middags nog een groep toeristen voor een proeverij en wij worden uitgenodigd om na hun vertrek de wijnen te komen proeven. De flessen zijn dan tenslotte toch al aangebroken. Samen met een paar andere gasten krijgen we een rondleiding en proeverij. We kopen twee flessen rode wijn, maken nog een avondwandeling rond de wijngaard en hebben een heerlijk rustige nacht. ’s Ochtends worden we wakker van de kreten van de ‘laughing kookaburra’ en onze dag kan niet meer stuk.

De volgende dagen rijden we langs de zuidkust verder richting het Oosten. De Nationale Parken in deze omgeving zijn zo groot en er zijn er zoveel dat we echt moeten kiezen. We wisselen het rijden en het wandelen af en blijven vooral wat hangen rond Walpole-Nornalup National Park, met als hoogtepunt ‘Valley of the Giants’, een wandeling op 40 meter hoogte door de toppen van een karri-bos. En oh ja, we zien slang nummer 3 tijdens onze reis. Dit keer een grote zwarte. Als we later in het visitor center vragen of ze weten welke soort het was, krijgen we opnieuw een les in slangensoorten van een zeer enthousiaste dame. We worden er zelf iets minder blij van.. :-) 

We besluiten te overnachten op een gratis campsite zo’n 30 kilometer verderop met goeie recensies op WikiCamps, een onmisbare app voor wie in Australië kampeert. Helaas, we komen er aan het eind van de middag in de stromende regen aan en het is overvol! Dan maar door: nog 30 kilometer verder vinden we een plekje op het terrein bij de plaatselijke golfbaan. Plaats genoeg, gelukkig staan er ook 2 andere campers: ook weer geregeld.  
  
We zitten inmiddels vlak bij Albany; een mooie kustplaats, maar hier weinig strandplezier voor ons. Het stopt niet met regenen en waaien. Gelukkig zijn er mooie musea dus daar vullen we onze tijd mee. Vooral het ANZAC-center vinden we de moeite waard: een pas nieuw museum over de inzet van Australische en Nieuw-Zeelandse strijdkrachten in Europa en het Midden-Oosten in de eerste Wereldoorlog. 

Verder heeft Albany, net als praktisch ieder Australisch dorp, hoe klein ook, een museum over de lokale geschiedenis, vanaf de aboriginals tot de Europese ontdekkingsreizigers en de latere Europese kolonisten die zich hier hebben gevestigd. We worden ook regelmatig aangesproken door Australiërs met Nederlandse roots die ons accent meteen herkennen. We hebben inmiddels al heel wat verhalen gehoord over families uit Haarlem, Mijdrecht, Rotterdam en Hengelo die hier in de 50-er jaren naar toe zijn geëmigreerd. Zo kwamen we een paar weken geleden in gesprek met Sandra en Tony; Sandra vertelde dat ze op haar 5e met haar ouders vanuit Utrecht naar Nederland was geëmigreerd. Ze sprak zelf alleen Engels maar verstond het Nederlands nog goed omdat haar ouders met elkaar altijd Nederlands zijn blijven spreken. Na een hartelijk gesprek werd ons op het hart gedrukt om langs te komen, mochten we in de buurt komen van Port Lincoln op ‘Eyre Peninsula’  (zuidelijke punt van Zuid-Australië). 

Na Albany rijden we door naar Esperance en Cape LeGrand National Park. We kregen eerder een tip om in het park bij Lucky Bay te overnachten omdat dat een geweldige plek schijnt te zijn. We komen rond de middag aan in het park en rijden meteen door naar de camping. Als we aan komen rijden zijn we echt een beetje overdonderd door de prachtige baai met helblauwe tinten water, wit zand en mooie bossen. West-Australië heeft veel mooie stranden maar deze spant wel echt de kroon. We vinden een mooi plekje op de camping met uitzicht op de baai en op een paar meter van onze camper zien we een kangoeroe met jong. Het jonkie komt zo nu en dan uit de buidel en doet vreselijk z’n best om als een echte kangoeroe te huppen, maar het gaat hem nog niet zo soepel af (zie het filmpje). Ook zien we ’s middags kangoeroes op het strand en de volgende ochtend dolfijnen vlakbij in de baai. Hier kwamen we voor! Lucky Bay komt zeker op de lijst met hoogtepunten.

Na Esperance en Lucky Bay staat het oversteken van de ‘Nullarbor Plain’ op de planning: Nullarbor is aboriginal voor ‘geen bomen’ en dat klopt dan ook wel. Vanaf Esperance is het zo’n 2000 kilometer naar Ceduna aan de oostkant en tijdens een groot deel van de tocht zien we inderdaad amper een boom. Hier ligt ook de langste rechte weg van Australië waarvan delen gebruikt worden als landingsbaan. We passeren de grens van West- met Zuid-Australië waardoor het tijdsverschil met Nederland weer groter wordt, nu 9,5 uur. We doen er 3 dagen over om onder Ceduna in Streaky Bay uit te komen: muziekje op en rijden maar. Er zijn om de zoveel kilometer gratis rust- en overnachtingsplekken dus dik in orde. 

We hebben intussen een globale planning gemaakt van wat we nog willen zien de komende weken en we zien dat we eigenlijk nog best ruim in de tijd zitten. We besluiten dan ook om het advies van Sandra en Tony te volgen en ‘Eyre Peninsula’ en ook Adelaide nog mee te pikken. We laten Sandra en Tony via een mailtje weten dat we in de buurt zijn en ze nodigen ons uit om bij hen thuis de lokale ‘Fish & Chips’ te proeven (ze noemen de vis Flat Head; we hebben de Nederlandse naam nog niet kunnen ontdekken). Het wordt een gezellige avond en we spreken af dat wanneer ze naar Nederland gaan, zij bij ons in Groningen komen. 

En na 4 dagen op Eyre Peninsula zijn we nu in Adelaide aangekomen. We blijven hier een paar dagen en gaan dan naar Uluru (Ayers Rock) en Alice Springs in het midden van Australië . We houden de vreselijke berichten over de bosbranden goed in de gaten en hopen dat we de route naar Sydney uiteindelijk niet al te veel hoeven om te gooien. Dat zullen we de komende tijd gaan zien. Wordt weer vervolgd.

PS: bedankt voor al jullie enthousiaste reacties op onze site; echt leuk om te lezen!